«Λόγω μιας ιδιότυπης ψυχολογικής πάθησης που έχω, απομακρύνθηκα από τους δικούς μου ανθρώπους και χάλασαν οι σχέσεις μου με όλους και με όλα» εξομολογείται στην Espresso» ο Λεωνίδας Παφιλιάρης. «Ηρθα σε οικονομικό αδιέξοδο και έμεινα άστεγος για δύο χρόνια. Πήγαινα στα συσσίτια του δήμου, στο Σεράφειο το μεσημέρι και στην πλατεία Βάθη το βράδυ. Κοιμόμουν λίγο στα χαρτόκουτα το βράδυ, σε γωνίες, όπου έβρισκα...»
Ο γνωστός τραγουδιστής, που μιλάει πρώτη φορά για την περιπέτειά του ως αστέγου στα μέσα της δεκαετίας του ’90, θυμάται με κάθε λεπτομέρεια τη ζωή που έζησε μέσα σε... χαρτόκουτα και με τα πόδια γεμάτα πληγές από ένα ατέλειωτο πήγαινε-έλα στους αθηναϊκούς δρόμους με την κιθάρα του στο χέρι και χωρίς να έχει κάπου να ακουμπήσει: «Επειδή τις κρύες νύχτες του χειμώνα δεν ένιωθα ασφάλεια πουθενά, περπατούσα όλη τη νύχτα ατελείωτα, μέχρι να ξημερώσει. Βάδιζα από τη Νέα Ιωνία μέχρι την Ακρόπολη και πάλι πίσω και ξανά... Μετρούσα πληγές στα πόδια μου από το βάδισμα. Τα πρωινά έπαιζα τα τραγούδια μου στον δρόμο, παρέα με την κιθάρα μου. Πολλές φορές έρχονταν αστυνομικοί και με έδιωχναν. Δεν ενοχλούσα, άλλωστε υπάρχει ένας νόμος της Ευρωπαϊκής Ενωσης που προστατεύει τους πλανόδιους μουσικούς. Μόνο που στην Ελλάδα δεν εφαρμόζεται... Δεν ένιωθα επαίτης, ένιωθα ένας πλανόδιος μουσικός. Εστω κι έτσι, παίζοντας τη μουσική και τα τραγούδια μου σε πλατείες, δρόμους και στενά, προσπαθούσα να επιβιώσω...».
Εκείνο το διάστημα ο Λεωνίδας είχε εγκαταλείψει τις σπουδές του στη βυζαντινή μουσική (ήταν στο πέμπτο έτος) κι αυτό τον στενοχωρούσε πολύ. Ομως ο Γολγοθάς που ανέβαινε είχε ακόμα αρκετό... δρόμο μέχρι να έρθει η δική του Ανάσταση, κι όπως μας αποκαλύπτει, η πίστη του στον Χριστό ήταν η ελπίδα του και η παρηγοριά του σε όλα αυτά που περνούσε. «Οταν είχε καλό καιρό, πήγαινα στον ιερό βράχο της Ακρόπολης, περίμενα υπομονετικά να φύγει όλος ο κόσμος, έβλεπα από ψηλά την Αθήνα και σκεφτόμουν: “Χριστέ μου, με αξιώνεις να μην έχω, όπως κι εσύ δεν είχες, πού την κεφαλήν κλίναι”. Λαγοκοιμόμουν αργά τη νύχτα και το ξημέρωμα με χαμόγελο για την καινούρια μέρα που ερχόταν ξεκινούσα την περιπλάνηση με την κιθάρα στο χέρι... Θα πρέπει να πω ότι πρωτεύοντα ρόλο στην εμπειρία μου και τη διαδρομή μου ως αστέγου και πλανόδιου μουσικού έπαιξε η πίστη μου και η ελπίδα που ποτέ δεν έχασα στις δύσκολες στιγμές που βίωσα...»
Τον ρωτάμε ποια ήταν η αντίδραση του κόσμου στη θέα ενός πλανόδιου καλλιτέχνη αλλά κι ενός ανθρώπου που από την εικόνα του αντιλαμβάνεσαι ότι είναι άστεγος. Ο Λεωνίδας θυμάται ένα περιστατικό που είχε συμβεί με μια κυρία, η οποία κοντοστάθηκε για να τον ακούσει να παίζει με την κιθάρα του και να τραγουδάει ένα κομμάτι. « Κάποια βροχερή μέρα έπαιζα με την κιθάρα μου στον σταθμό του τρένου στο Μοναστηράκι. Μπροστά μου είδα μια κυρία να ατενίζει τη βροχή σκεπτική και άρχισα να παίζω ένα αυτοσχέδιο νέγρικο μπλουζ. Υστερα από πέντε λεπτά με πλησίασε, μου έδωσε 5.000 δραχμές και μου είπε: “Δεν ξέρεις πόσο καλό μου έκανες με αυτό που έπαιξες για εμένα σήμερα”. Επαιρνα δύναμη και όποτε είχα χρήματα πήγαινα σε φτηνά ξενοδοχεία για να πλυθώ και να κοιμηθώ σαν άνθρωπος...
»Θα πρέπει να πω ότι σε εκείνη την περίοδο της ζωής μου κάποια φορά με φιλοξένησε για λίγο στο σπίτι όπου έμενε ο Ελληνας ρόκερ Λήτης, με τον οποίο άρχισα να παίζω μουσική το 1980 με το συγκρότημα Λήτης+Τρυκ. Μου είπε χαρακτηριστικά: “Λέω κι εγώ ότι παίζω ροκ... Κι εσύ είσαι άστεγος, στον δρόμο, και παίζεις τα τραγούδια σου. Πάρε την καλή μου την κιθάρα χάρισμα, να έχεις ωραίο ήχο”. Τον ευχαρίστησα, δεν ήξερα τι να πω. Μου έδωσε πολύ κουράγιο...»
Υστερα από δύο χρόνια περιπλάνησης ανάμεσα σε χαρτόκουτα και μπαλάντες ο Λεωνίδας Παφιλιάρης ξαναβρίσκει τον εαυτό του με τη βοήθεια της μητέρας του και της αδελφής του, οι οποίες πραγματικά παρενέβησαν δυναμικά για να τον επαναφέρουν στον τρόπο ζωής που είχε πριν. «Ολα αυτά αποκαταστάθηκαν κάποια στιγμή. Βοηθήθηκα πολύ από τη μητέρα μου Εύα, την αδελφή μου Μαρία και τον γιατρό που με παρακολουθούσε, καθώς μόνος μου, με τη θέλησή μου, πήγα και τον ξαναβρήκα. Ηταν μια φάση της ζωής μου που τελείωσε. Βρήκα πάλι τον εαυτό μου, την οικογένειά μου, τους φίλους μου και η ζωή μου ξανάγινε όπως ήταν πριν από αυτή την περιπέτεια» τονίζει.
espresso
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Τα σχόλια σας είναι απαραίτητα, αρκεί να μην είναι υβριστικά ή διαφημιστικά...