Γ. Καπουτζίδης: Όσα λέει για την φιλία του με την Δ. Βανδή

Τι ζητά κάποιος όταν μπαίνει μια νέα χρονιά; Ευοίωνους, αισιόδοξους και θετικούς ανθρώπους για να του κάνουν “ποδαρικό”. Σε αυτή την κατηγορία και ο Γιώργος από τους πιο αγαπητούς ηθοποιούς και σεναριογράφους στην Ελλάδα - ο οποίος επιλέγει το “Down Town” και τον Αλέξανδρο Πρίφτη για να κάνει τον δικό του απολογισμό ζωής.

ΤΟ ΝΕΟ ΣΙΡΙΑΛ ΚΑΙ ΤΟ ΜΙΟΥΖΙΚΑΛ

Αυτή την περίοδο κάνω, μαζί με τον Σταμάτη Πατρώνη, την απόδοση ενός μιούζικαλ, με τίτλο “Πρισίλα, η βασίλισσα της ερήμου”. Είναι μία ταινία αυστραλέζικη που αργότερα έγινε μιούζικαλ, μια παράσταση φωτεινή και χαρούμενη. Θα το διασκεδάσετε πολύ, είμαι σίγουρος! Επίσης, γράφω ένα σίριαλ για το Mega, το οποίο θα δείτε τον Οκτώβριο του 2014. Αυτή τη φορά, λέω να το γράψω ολόκληρο - θα είναι γύρω στα 20 επεισόδια. Άλλωστε, προσωπικά, αυτά που θέλω να πω και να περάσω, μπορώ να τα κάνω μέσα σε μία σεζόν. Το σίριαλ θα είναι σίγουρα κωμωδία, όμως η εποχή πια δεν είναι τόσο ξέγνοιαστη και χαρούμενη. Ούτε κι εγώ. Ωρίμασα, άλλαξα, μεγάλωσα και δεν σου κρύβω ότι αυτό με τρόμαξε πολύ. Μου φάνηκε ότι ήταν παράξενος ο τρόπος που γράφω - σαν να άλλαξα πολύ τελικά κι αυτό μου “χτύπησε” κάπως. Σταμάτησα να ψάχνω τις ατάκες που θα σας κάνουν να γελάσετε και πλέον ψάχνω τις καταστάσεις και τους ανθρώπους που θα σας κάνουν να συγκινηθείτε, να σκεφτείτε, να ενθαρρυνθείτε. Αλλά θα είναι κωμωδία, όχι δραματική σειρά… Και με τον καιρό, κατάλαβα ότι δεν πρέπει να με φοβίζει η αλλαγή. Θα ήταν λάθος αν προσπαθούσα να μείνω ο ίδιος και να επαναλάβω όσα ξέρετε και έχετε δει από μένα. Επίσης, δεν με τρομά ζει το ότι κάποιοι θα συγκρίνουν την επιτυχία του “Παρά 5” με την όποια επιτυχία θα κάνει το νέο μου σίριαλ. Αυτό, άλλωστε, δεν έχει να κάνει με εμένα, ο κόσμος θα το κρίνει. Είμαι εντάξει με τον εαυτό μου. Μου αρέσει αυτό που γράφω και αφού πέρασα τη φάση που τρόμαξα με τον εαυτό μου, τώρα απολαμβάνω την αλλαγή… Εγώ γράφω ό,τι έχω στην καρδιά μου, χωρίς να σκεφτώ την επιτυχία που θα έχει μετά. Δηλαδή, αν μέχρι τότε ήταν “επιτυχία” τα μυστηριώδη ζευγάρια, τα μεγάλα πάθη, τα ερωτικά τρίγωνα και όλα αυτά, το “Παρά 5” που δεν τα είχε, ήταν καταδικασμένο να αποτύχει. Κι όμως, ο κόσμος επιβραβεύει το αυθεντικό. Εξάλλου, ποτέ δεν έψαξα τα συστατικά της επιτυχίας. Πάντα, όμως, βρίσκω τον τρόπο να τονίζω την ένωση των ανθρώπων και την αλληλεγγύη μεταξύ τους.

Η ΔΕΥΤΕΡΗ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ

Οι φίλοι είναι μία δεύτερη οικογένεια, είναι πολύ σημαντικοί στη ζωή μου. Είμαι τυχερός γιατί, πρόσφατα, καθόμουν και μετρούσα πόσους μπορώ να πάρω τηλέφωνο στις 4.00 τα ξημερώματα και να τους πω “έχω αυτό…” και ανακάλυψα με χαρά ότι είναι αρκετοί. Μπορεί να μην τους βλέπω κάθε μέρα, μπορεί να κάνουμε βδομάδες να βρεθούμε, αλλά τους αγαπώ πολύ. Από τη μία αισθάνομαι πολύ κλειστός άνθρωπος και από την άλλοι, χτίζω δυνατές σχέσεις με πολλούς ανθρώπους. Ο λόγος είναι ότι δίνομαι πολύ στον άλλον. Δεν με αφορά η σχέση του “καλημέρα, καλησπέρα, πώς είσαι; Πάμε μαζί στην τάδε πρεμιέρα” και μετά τέλος. Θέλω να μπορώ να πω τη στεναχώρια μου στον άλλο, αλλά και ο άλλος να κάνει το ίδιο. Μου είναι επίσης απαραίτητο και ο άλλος να αισθάνεται ότι μπορεί να κάνει το ίδιο. Σχεδόν το “απαιτώ” με τον τρόπο μου. Όταν δεν το κάνουν, τρελαίνομαι! Δεν μου αρέσει. Δεν έχω κατανόηση, στο “γιατί δεν μου τα λέει τώρα;”. Θέλω να μου τα πει εκείνη τη στιγμή! Στεναχωριέμαι διαφορετικά… Άσε που “χαίρομαι” όταν στεναχωριούνται οι φίλοι μου και έρχονται σπίτι να τα συζητήσουμε όλα! (γελά δυνατά). Νιώθω έτσι ότι τους είμαι χρήσιμος και θέλω να με “εκμεταλλευτούν” με αυτόν τον τρόπο. Επίσης, δίνω πολλές ευκαιρίες σε φιλικές σχέσεις -δεν μου είναι εύκολο να σταματάω ή να αποδέχομαι το τέλος μίας φιλίας. Μία “νέα είσοδος” στο φιλικό μου περιβάλλον είναι η Δέσποινα (σ.σ. Βανδή). Ταιριάξαμε πολύ. Προχθές της έλεγα ότι, κάπου στα κτίρια της Φιλοσοφικής και της Νομικής που ήμασταν φοιτητές μαζί τότε, πρέπει να είχαμε συναντηθεί - ήταν μοιραίο νομίζω. Έχουμε τον ίδιο ηθικό κώδικα, τα ίδια πιστεύω -σε ό,τι έχει να κάνει με το καλό και το κακό, με τα πρέπει και τα δεν πρέπει- έχουμε την ίδια νοοτροπία και δέσαμε. Όσους φίλους μου γνώρισα στη Δέσποινα, ταίριαξαν αμέσως μαζί της. Δεν είναι τυχαίο αυτό.



ΤΟ ΣΕΞ
Ποτέ δεν έχασα το μέτρο στο sex, ποτέ δεν υπερέβαλα και ποτέ δεν είπα “μμμ, ωραία είναι! Δώσε του να καταλάβει τώρα!”. Όχι, πάντα κρατούσα τις ισορροπίες. Ποτέ δεν ξύπνησα και ποτέ δεν κοιμήθηκα έχοντας ως πρώτη έγνοια στο μυαλό μου το sex. Και ποτέ δεν πέρασα στο άλλο άκρο, να μην με αφορά καθόλου. Πάντοτε με αφορούσε, όπως τον περισσότερο κόσμο. Απλώς, το ζητούμενό μου, δεν ήταν αυτό. Ποτέ δεν έμεινα σε μία σχέση αποκλειστικά για το sex. Ναι, είναι σημαντικό, αλλά όχι το Α και το Ω μίας σχέσης. Μία σχέση δεν κρατιέται μόνο από το sex, ούτε το sex μπορεί να σώσει μία σχέση που δεν πάει καλά. Κι απ’ την άλλη, αν το sex δεν είναι καλό, κάνει κακό και βλάπτει τη σχέση και τα άτομα που την αποτελούν. Γι’ αυτό πιστεύω ότι πρέπει να επικρατεί και εδώ η ισορροπία.

Ο ΕΡΩΤΑΣ
Όταν είμαι ερωτευμένος, δεν είμαι καλά. Χάνω το μέτρο, την ψυχραιμία μου, την ισορροπία μου, τη λογική μου, τα χάνω όλα. Και τα χάνω ενσυνείδητα, ξέρω τι μου γίνεται, για να το ζήσω. Έτσι έχει αξία μόνο ο έρωτας: όταν τον ζεις. Κι όταν σου τύχει κάτι, ζήσε το ολόκληρο, βρε παιδί μου! Χωρίς συμβιβασμούς, χωρίς κουτάκια. Δεν μου αρέσει ούτε να κρατιέμαι, ούτε να κρατώ κρυφά τα συναισθήματά μου, ούτε να έχω όλες τις άμυνες του κόσμου για να μην πληγωθώ. Ας το ζήσω και αν είναι να πληγωθώ, καλά να πάθω! Μες στη ζωή είναι κι αυτό… Είμαι από τους ανθρώπους που λένε το “για πάντα” σε μία σχέση και που πιστεύουν σε αυτήν την έννοια. Θα ήθελα να ήμουν από τους τυχερούς που θα το ζήσουν κιόλας, αλλά αυτό θα μπορώ να στο πω στα 80 μου. Όχι σήμερα. Μακάρι όμως να μου συμβεί!

Διάβασε περισσότερα στο Down Town Κύπρου που κυκλοφορεί