«Με το που έκλεινε η πόρτα στο στούντιο του ΑΝΤ1, ένιωθα τις κάμερες σαν πυροβόλα και πως θα με σκοτώσουν με αποτέλεσμα να παθαίνω πανικό. Νιώθεις ότι παθαίνεις έμφραγμα και πεθαίνεις. Έτσι, κατάλαβα ότι δεν κάνω για μπροστά από τις κάμερες. Αρχικά προσπαθούσα να μην καταλάβει κανείς ότι παθαίνω πανικό. Αυτό όμως ήταν και το μεγάλο μου λάθος. Βρέθηκα σε έναν ψυχαναλυτή και την κοπάνησα. Η κατάθλιψη είσαι σαν στρείδι που κλείνει τελείως. Ζεις μια ζωή σε αναμονή που θα περάσει και όπως λέει ο Σοπανέουερ «κοιτάς πίσω και τελικά δεν έχεις αφήσει τίποτα», γιατί ήσουν μια ζωή σε αναμονή» δήλωσε στο «Μίλα» για το πως ξεκίνησε η περιπέτειά του.
Αναφερόμενος στο πως συνειδητοποίησε ότι περνάει κατάθλιψη είπε: «Μπαίνω στο νοσοκομείο για άλλο πρόβλημα και ο πρώτος γιατρός που με βλέπει καταλαβαίνει ότι το πρόβλημα μου είναι η κατάθλιψη και όχι το έντερο. Οι γύρω πίστευαν ότι θέλω να μένω μόνος μου στο γραφείο και ότι σχεδιάζω το δελτίο ειδήσεων, ενώ εγώ κοίταζα πως θα σταθώ στα πόδια μου για να μην πέσω κάτω. Το πρόβλημα είναι ότι αλλού ξεκίνησα και αλλού βρέθηκα... Η δημοσιογραφία ήταν σαν παρένθεση για μένα. Από τα επαναστατικά αμφιθέατρα της ΑΣΟΕΕ, όπου είχα όραμα για μια καλύτερη κοινωνία, χωρίς να το καταλάβω, βρέθηκα αλλού... Όλες τις επιλογές τις έκανα εγώ».
«Δεν χρειάστηκε μόνο ψυχανάλυση, αλλά και φαρμακευτική αγωγή. Εδώ και αρκετό καιρό πια ξυπνάω με χαμόγελο. Η κατάθλιψη πολεμιέται με το κεφάλι όρθιο. Εγώ τα κατάφερα και να το παράδειγμα είναι μπροστά σας» δήλωσε κλείνοντας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Τα σχόλια σας είναι απαραίτητα, αρκεί να μην είναι υβριστικά ή διαφημιστικά...