Θεοδώρα Τζήμου: «Ο έρωτας με θολώνει»

Αν και δεν είναι mainstream, θεωρεί πως οι επιλογές της είναι κάτι παραπάνω από κανονικές. Η μούσα των σκηνοθετών με την ιδιαίτερη ματιά ξέρει πως είναι καλύτερη στη δουλειά της όταν δεν είναι ερωτευμένη, γιατί τα έντονα συναισθήματα την αποδιοργανώνουν.

Οι παππούδες της Θεοδώρας, στον Εμφύλιο, έφυγαν ως πολιτικοί πρόσφυγες στην πρώην Σοβιετική Ένωση. Οι γονείς της γεννήθηκαν στο Ουζμπεκιστάν, όπως και η ίδια, και σε ηλικία 2 ετών επέστρεψε με την οικογένειά της στην Ελλάδα. 

Το αίσθημα του «ξένου» τη συγκινεί ιδιαίτερα, καθώς οι γονείς της ένιωθαν ξένοι εκεί, αλλά και ξένοι όταν επέστρεψαν στην πατρίδα τους. Ίσως γι’ αυτό και η Κασσάνδρα, την οποία υποδύεται στην τραγωδία του Αισχύλου Αγαμέμνων, να τη γοητεύει, αφού αποτελεί το λάφυρο του βασιλιά –σκλάβα και ερωμένη–, την οποία φέρνει μαζί του στο Άργος όταν επιστρέφει ως νικητής. «Η Κασσάνδρα έρχεται ξένη σε έναν τόπο όπου δεν είναι αγαπητή, δεν ξέρει τι της ξημερώνει και ζει στο άγνωστο. Σε αυτήν με γοητεύει επίσης το γεγονός ότι λέει την αλήθεια, τη μαντεύει, αλλά κανείς δεν την πιστεύει. Γνωρίζει ότι δεν γίνεται πιστευτή, γιατί την έχει καταραστεί ο Απόλλωνας να λέει την αλήθεια, αλλά να μην την πιστεύει κανείς. Όλοι θεωρώ πως το έχουμε νιώσει αυτό στη ζωή μας, κάποια στιγμή» λέει η ηθοποιός στο People.

Οι επιλογές της, είτε αφορούν σύγχρονα είτε αρχαία κείμενα, την αφορούν εξίσου. Κάνοντας το δικηγόρο του διαβόλου, τη ρωτάω γιατί κάθε καλοκαίρι αντέχουμε το ανέβασμα τόσων πολλών τραγωδιών. «Γιατί είναι αριστουργήματα γραφής. Είναι η γλώσσα μας, είναι τα κλασικά κείμενα, που είναι τρομερά επίκαιρα και μεγαλειώδη. Στο τέλος του Αγαμέμνονα, το πολίτευμα αλλάζει σε τυραννία. Βλέπουμε την κατάρρευση του ενός και την άνοδο ενός άλλου πολιτεύματος. “Ό,τι έδωσες θα λάβεις” λέει σε κάποιο σημείο το κείμενο. Αυτό δεν υφίσταται και ο ελληνικός λαός αυτή τη στιγμή; Δεν ξεχρεώνουμε το άσωτο παρελθόν μας; Υπήρξα κι εγώ σπάταλη με τον τρόπο μου, αλλά δεν νιώθω ότι τώρα στερούμαι πράγματα, αφού δεν ζούσα μέσα στην υπερβολή. Πιστεύω, ωστόσο, ότι για να έρθει το μέτρο, ώστε να βιώσουμε το καλό, πρέπει να ζήσουμε πρώτα την απόλυτη καταστροφή. Ζούμε τη συνέπεια της φυσικής ροής των γεγονότων», όπως δηλώνει η Θεοδώρα.

Μέσα σε όλον αυτό τον κυκεώνα αρνητικών παραμέτρων στην ελληνική πραγματικότητα, τη νιώθω ιδιαίτερα ανήσυχη για το θέμα της πολιτιστικής μας εξέλιξης. «Καταρχήν, δεν ξέρω τι θα συμβεί αύριο. Νιώθουμε όλοι ότι δεν υπάρχει καθαρό τοπίο, δεν ξέρεις αν η οποιαδήποτε συνθήκη ισχύει και την επόμενη μέρα. Εφόσον έχω να φάω και δουλεύω, δεν παραπονιέμαι. Στερούμαι, όμως, πνευματικά πράγματα. Από τη στιγμή που δεν διατίθενται χρήματα για τον πολιτισμό και την παιδεία, θα είναι εις βάρος της δουλειάς μου, της τέχνης μου». Ανήκω σε μια ομάδα ανθρώπων που θεωρούμε τη Θεοδώρα ένα σύγχρονο «ξωτικό» –με την καλή έννοια του όρου– του θεάτρου και του σινεμά, αφού κάθε επιλογή της φλερτάρει με τα όρια ανάμεσα στο mainstream και το εναλλακτικό. Μούσα του Μιχαήλ Μαρμαρινού –θα συνεργαστούν και το χειμώνα στη Στέγη Γραμμάτων και Τεχνών– και του Κωνσταντίνου Γιάνναρη,η ίδια δεν θεωρεί ότι κάνει ούτε τίποτε το εξεζητημένο, ούτε κάτι το διαφορετικό. «Νιώθω ότι κάνω αυτό που θέλω και ότι οι δουλειές μου είναι απολύτως φυσιολογικές. Δεν κάνω καμία υπέρβαση, ούτε έχω πάρει κάποιο δρόμο διαφορετικό. Όσα κάνω είναι μέσα στη ροή μου» μου λέει αντικρούοντάς με.

Προικισμένη από τη φύση με μια ψιλόλιγνη σιλουέτα, νιώθει ανά περιόδους να την πιάνουν «κύματα αγωνίας», όπως τα χαρακτηρίζει, σε σχέση με το σώμα της. Ξεκινάει δίαιτες, γυμναστική και μετά τα εγκαταλείπει. «Φυσικά και με απασχολεί ο χρόνος που περνάει, αλλά χωρίς να με καταβάλλει. Και ματαιόδοξη είμαι ως γυναίκα. Μικρή, δεν τους ήθελα τους καθρέφτες, ήμουν περισσότερο αγοροκόριτσο. Όταν άρχισαν να με ενδιαφέρουν τα αγόρια, άρχισε να με ενδιαφέρει και η εικόνα μου» λέει.

Άνθρωπος που εκτιμάει το χιούμορ, που αυτοσαρκάζεται μέχρι τελικής πτώσεως. Νιώθει κάθε μέρα πως μεταβάλλεται, πως αλλάζει. Είναι και ειλικρινής, και εγωίστρια, και ξεχασιάρα, και φοβιτσιάρα. «Είναι άναρχη η σκέψη μου και η συμπεριφορά μου. Νιώθω τρομερά ευμετάβλητη, ενώ κάθε μέρα θα κάνω και από μία αρνητική σκέψη. Οι φίλοι μου νομίζω πως εκτιμούν την ελευθερία που τους δίνω. Δεν χρειάζεται να προσπαθήσουν για κάτι. Τους αποδέχομαι όπως είναι, γιατί κι εγώ θέλω να με αποδέχονται γι’ αυτό που είμαι. Ανασφάλειες έχουμε όλοι μας. Κι
εμένα καθημερινά με κυριεύουν χιλιάδες. Ίσως η μεγαλύτερή μου να είναι η ανασφάλεια του να αγαπάς και να αγαπιέσαι» υποστηρίζει.

Όσοι την πλησιάζουν θα πρέπει να διαθέτουν χιούμορ και να είναι γενναιόδωροι. Όλα τα υπόλοιπα είναι υπό συζήτηση, αφού καθημερινά αυτοαναιρείται σε σχέση με το τι της αρέσει και τι όχι. «Δεν είμαι εύκολος χαρακτήρας. Και η αυτοαναίρεση είναι λίγο τυραννική για μένα την ίδια. Ως χαρακτήρας δεν έχω παγιωθεί, γιατί είμαι ανοιχτή στις αλλαγές. Αλλιώς, θα βαριόμουν και τον εαυτό μου, ενώ δεν θα υπήρχε λόγος να γνωρίζω άλλους ανθρώπους. Στάνταρ για όσους με πλησιάζουν ερωτικά έχω, αλλά δεν βάζω και προϋποθέσεις. Αν το κάνω αυτό, δεν θα μπορέσω να είμαι ποτέ με κανέναν άνθρωπο. Κάποιες λεπτομέρειες, βέβαια, είναι για μένα σημαντικές. Για παράδειγμα, ο τρόπος που τρώει κάποιος». Και οι έρωτες; Είναι σημαντικοί στη ζωή της; «Σαφώς, ο έρωτας είναι πολύ σημαντικός, αλλά εμένα με θολώνει. Όταν είμαι ερωτευμένη, δεν μπορώ να δω τα πράγματα αντικειμενικά. Το συναίσθημα αυτό με αποδιοργανώνει, με κάνει να βλέπω πιο έντονα τις καταστάσεις. Αυτή η αποδιοργάνωση πραγματικά είναι όμορφη, αλλά δεν μπορείς να κάνεις και τα γύρω εξίσου καλά. Όταν δεν είμαι ερωτευμένη, λειτουργώ καλύτερα στα περιφερειακά».

Σοκ με τη δημοσιότητα η Θεοδώρα δεν έπαθε ποτέ. Ακόμη κι όταν έπρεπε να ποζάρει μετά από κάποια πρεμιέρα, της φαινόταν αλλόκοτο. Στο παρελθόν, δημοσιεύτηκαν φωτογραφίες με τον τότε σύντροφό της, Αντώνη Φραγκάκη. «Θα πάθαινα σοκ με τη δημοσιότητα, αν με απασχολούσε η δημοσιότητα. Δεν με αφορά το κομμάτι της προβολής της προσωπικής μου ζωής. Κι αν κάτι συνέβη τυχαία, ούτε θα με απασχολήσει. Δεν αναλώνω έτσι τη σκέψη μου».

Διαβάστε περισσότερα στο PEOPLE που κυκλοφορεί μαζί με το ΘΕΜΑ.