"Από το 1965 το κασέ μου ήταν 55.000 δρχ. για κάθε ταινία"

«Και όλα αυτά τα χρήματα, δυστυχώς τα έφαγα στο σανίδι...» 
«Διασχίζοντας καθημερινά την Ομόνοια, βλέπω ότι έχουν αρχίσει και βγαίνουν οι λούστροι πάλι στον δρόμο και γυαλίζουν παπούτσια. Αυτό κάτι λέει».

   
«Εχω τελειώσει με το θέατρο που γίνεται σήμερα. Οταν εγώ δουλεύω θέλω να πληρώνομαι»

Ο Βασίλης Καΐλας, ο λουστράκος του παλιού, καλού ελληνικού κινηματογράφου, που διήνυσε με το κασελάκι του χιλιάδες χιλιόμετρα στο σελιλόιντ, δεν το βαρέθηκε ποτέ, γιατί μέσα του κλείνει μία απίστευτη εποχή. Το λιμάνι των ονείρων του μικρού Βασιλάκη, που μοχθούσε για να βγάλει τον επιούσιο και παράλληλα πήγαινε στο σχολείο. Από αυτήν τη ροή της αθωότητας δεν έφυγε ποτέ στο πέρασμα του χρόνου.

Μπορεί να καταγράφηκε στη συνείδησή μας ως λουστράκος, και εκεί βρίσκεται η μισή του καρδιά, αλλά η άλλη μισή βρίσκεται στην οικογένειά του. «Οταν η κόρη μου ήταν μαθήτρια και πήγα να ρωτήσω για την πρόοδό της, όπως όλοι οι γονείς, ένας δάσκαλός της μου είπε: “Ξέρεις, γιατί έγινα καθηγητής; Γιατί έτρεχα να σκαρφαλώσω στη μάντρα του χωριού μου για να δω την ταινία σου. Κι έλεγα από μέσα μου να γίνω κι εγώ σαν κι αυτόν που δουλεύει και σπουδάζει”. Αυτή ήταν η μεγαλύτερη αμοιβή μου»!

Ποτέ δεν έχασε τα ιδανικά του ο Βασίλης Καΐλας και τώρα αγωνιά σαν όλους τους Ελληνες. Ομως τρέφει την ελπίδα ότι μέσα από αυτήν την κατάσταση που περνάμε θα γίνουμε καλύτεροι άνθρωποι: «Θέλω να ελπίζω ότι θα ανατείλει μία καινούργια μέρα για την Ελλάδα»!

Το παιδί-θαύμα του ελληνικού κινηματογράφου, 57 χρόνων σήμερα, μεγάλωσε στην Πλάκα, στην ίδια πολυκατοικία όπου έζησαν για ένα διάστημα ο Δημήτρης Χορν και η Ελλη Λαμπέτη. Εκεί τον πρωτογνώρισε ο Μιχάλης Κακογιάννης και του έδωσε τον πρώτο του κινηματογραφικό ρόλο στην ταινία «Το τελευταίο ψέμα» (1958).


Το ντεμπούτο του εντυπωσίασε τον Φιλοποίμενα Φίνο, ο οποίος στη συνέχεια του εμπιστεύτηκε πάρα πολλούς ρόλους. 
- Δεν σας βλέπουμε στο θέατρο. Εχει κλείσει για σας αυτό το κεφάλαιο;Δεν έχω τελειώσει με το θέατρο. Είναι ένας έρωτας που δεν σβήνει ποτέ. Αλλά έχω τελειώσει με το θέατρο που γίνεται σήμερα. Οταν εγώ δουλεύω θέλω να πληρώνομαι.

- Στις ελληνικές ταινίες που παίζατε ως παιδί σας κολλούσαν ένσημα;Εχω ένσημα από το 1963, όταν έπαιξα με τον Αλέξη Μινωτή και την Κατίνα Παξινού στο έργο «Μάκβεθ». Από το 1965 το κασέ μου στον κινηματογράφο ήταν 55.000 δρχ. για κάθε ταινία. Δυστυχώς, όλα αυτά τα χρήματα τα έφαγα στο θέατρο. Ο πατέρας μου έκανε θεατρική επιχείρηση και τα χάσαμε όλα. Σημασία έχει ότι εγώ προσπάθησα από την πλευρά μου να υπηρετήσω αυτό το πόστο, όπως το αντιλαμβανόμουν τότε, γιατί διδάχτηκα από ανθρώπους όπως η Ελλη Λαμπέτη, ο Δημήτρης Χορν, ο Αλέκος Αλεξανδράκης, ο Παντελής Ζερβός, ο Λαυρέντης Διανέλλος και τόσοι άλλοι ότι το ήθος είναι αυτό που μετράει.

- Βλέπετε τις ταινίες σας σήμερα;Και βέβαια, και γυρίζω πίσω στα παιδικά μου χρόνια…

- Και τα συναισθήματα που σας διακατέχουν είναι…Νιώθω ότι είμαι λίγο κουρασμένος από αυτήν την κατάσταση, με το επίπεδο του πολιτισμού που έχει φτάσει στον πάτο, τον έχει τρυπήσει και δεν έχει να πάει παρακάτω. Γιατί πολιτισμός είναι να πετάς το χαρτάκι σου στον κάδο και όχι στον δρόμο.

- Πώς μπορείτε και λειτουργείτε εκτός δράσης;Βρήκα τη διέξοδό μου και είμαι μέσα στον χώρο χωρίς να υπάρχω στο θέατρο, ούτε στην τηλεόραση. Εχω κάνει μόνο δύο σίριαλ και 117 ταινίες.

- Τα καλλιτεχνικά όνειρα που κάνατε παιδί πραγματοποιήθηκαν;Δεν έκανα καλλιτεχνικά όνειρα γιατί μεγάλωσα μέσα σε αυτόν τον χώρο και δεν έκανα κάτι άλλο.

- Μεγαλώσατε πριν την ώρα σας;Οχι. Είχα όλες τις δραστηριότητες που είχε ένα παιδί τότε. Είχα και τον ελεύθερο χρόνο μου. Σήμερα τα παιδιά είναι εγκλωβισμένα μέσα σε ένα δωμάτιο, μπροστά σε έναν υπολογιστή. Εγώ δούλευα, πήγαινα σχολείο και έπαιζα. Σήμερα σε ποια αλάνα παίζουν τα παιδιά;

- Τι έχει χαθεί από τότε μέχρι σήμερα;Η ανθρωπιά. Σήμερα κινδυνεύεις αν βοηθήσεις έναν άνθρωπο, γιατί δεν ξέρεις αν πραγματικά έχει ανάγκη ή κάνει επίτηδες ότι υποφέρει. Τότε ήταν τελείως διαφορετικά. Ο καθρέφτης της κοινωνίας έβγαινε μέσα από τις ταινίες του ελληνικού κινηματογράφου, γι' αυτό και είναι διαχρονικές. Σήμερα ποιος καθρέφτης της κοινωνίας υπάρχει;

- Είστε από τους τυχερούς στον χώρο σας, γιατί κάνατε μία ευτυχισμένη οικογένεια...Η κόρη μου η Μαριαλένα μόλις τελείωσε το πανεπιστήμιο. Είναι βιοτεχνολόγος. Με τη γυναίκα μου συμπληρώσαμε 27 χρόνια έγγαμου βίου. Η οικογένειά μου είναι έξω από τα δημόσια φώτα, όπως κι εγώ άλλωστε…