Μέσα από ένα αυτοβιογραφικό βιβλίο με τίτλο Ιστορίες ενός παιδήλικα ο Χρήστος Ζαμπούνης, ο άνθρωπος που έμαθε στο ευρύ κοινό τους κανόνες της σωστής συμπεριφοράς και όπως ο ίδιος λέει, ζητάει συγνώμη από το άγχος που προκάλεσε, αποφάσισε μετά από μία σειρά γεγονότων στη ζωή του να γράψει την δική του ζωή μέσα σε 450 σελίδες. Οι σελίδες είναι ακόμη περισσότερες κι όπως λέει τις έχει κλειδωμένες σε θυρίδα όπως και την διαθήκη του και έχει δώσει το δικαίωμα δημοσίευσης τους μετά το θάνατο του.
Όπως πρόσφατα δημοσίευσε η εφημερίδα Espresso, ο Χρήστος Ζαμπούνης, μέσα από το βιβλίο του, μοιράστηκε κάποια από τα πιο σκοτεινά σημεία της ζωής του ενώ δεν παρέλειψε να αναφερθεί στην κόρη του αλλά και στα σημαντικότερα στιγμιότυπα της ζωής του.
"Το 2010 πέθανε ο πατέρας μου, χώρισα από κλίνης με τη σύζυγό μου και σταμάτησα να εργάζομαι στο “Life&Style”. Αν σε όλα αυτά προστεθεί και η οικονομική κρίση που είχε, ας το πούμε, σκληρές επιπτώσεις στο άλλο “παιδί”, τις εκδόσεις Φερενίκη, τότε αντιλαμβάνεται κανείς γιατί βρέθηκα σε ένα δίλημμα στο οποίο βρίσκονται και πάρα πολλοί συμπατριώτες μας. Ή να πέσω σε κατάθλιψη και να το ρίξω στις ουσίες ή να απαντήσω δημιουργικά στις συσσωρευμένες ατυχίες. Για καλή μου τύχη συνέβη το δεύτερο και κάθισα και έγραψα ένα βιβλίο το οποίο λειτούργησε ψυχοθεραπευτικά και μου επέτρεψε να συγκροτήσω τη θλίψη για τις τόσες πολλές απώλειες. Με έσωσε γι’ αυτό και το συστήνω σαν συνταγή για τους ανθρώπους που περνάνε δύσκολα κι έχουν χάσει όλα τα σημεία αναφοράς που είχαν μέχρι τώρα. Να κάνουν κάτι δημιουργικό σε οποιονδήποτε τομέα. Το βιβλίο είναι ξεκαθάρισμα λογαριασμών με τον εαυτό μου και με τους άλλους"
Το βιβλίο είνα χωρισμένο σε κεφάλαια και καθένα από αυτά σε καθηλώνει αφού δεν μπορεί κανείς να αρνηθεί πως η ζωή του Χρηστου Ζαμπούνη είναι γεμάτη από στιγμές που πολλοί έχουν μόνο ονειρευτεί.
Τι γίνεται όμως όταν στη ζωή του μπαίνουν τα ναρκωτικά;
Ο Χρήστος Ζαμπούνης δεν χαιδεύει ούτε λεπτό τον εαυτό του και με θάρρος παραδέχεται πως ο λόγος που τα άφησε πίσω του ήταν γιατί βρήκε και πάλι την κόρη του. Πρωτοείδα κοκαΐνη σε ηλικία δεκαοκτώ ετών. Κάτι γνωστοί με κάλεσαν στο σπίτι ενός άλλου γνωστού και πάλι, ονόματα δεν λέμε, υπολήψεις δεν θίγουμε, κι εκεί έκανε την εμφάνισή του ένας ασημένιος δίσκος με μικρούς λόφους λευκής σκόνης. “Θέλεις να δοκιμάσεις;” με ρώτησε ευγενικά ο οικοδεσπότης. “Οχι, ευχαριστώ” απήντησα δίχως ίχνος αμηχανίας.
Η αντίσταση κράτησε δεκαπέντε ολόκληρα χρόνια, με ένα μικρό διάλειμμα στον στρατό, όταν στον θάλαμο της 139 ΑΚ-ΜΜΟ έφτασε ένας μεγαλοκαλλιεργητής χασίς του όρους Παγγαίου. Εκεί πρωτομαστούρωσα από την παθητική εισπνοή. Και ύστερα “οι μικροί μου φίλοι” ανέλαβαν μετά κόπων και βασάνων να μου μάθουν την κανονική εισπνοή, διότι δεν ήξερα να καπνίζω και να ρουφάω μέσα καπνό. Το πραγματικό οχυρό έπεσε μετά τον βίαιο χωρισμό από τη μητέρα της κόρης μου και την εξαφάνισή τους προς άγνωστη κατεύθυνση. Το έδαφος ήταν πρόσφορο. Ημουν μόνος, ήμουν σε συναισθηματικό αδιέξοδο από μια νέα πραγματικότητα, διότι δεν μπορούσα να διορθώσω την παλαιά. Στην αρχή ξεκίνησα δειλά -κάτι τσιγαριλίκια με παρέα- και στη συνέχεια έγινα πλήρως εξαρτημένος από τη “λευκή θεά”, την κοκαΐνη... Ενα Σαββατοκύριακο ταξίδεψα στην Αθήνα κι έκανα αυτό που οι Αγγλοσάξονες ονομάζουν “drug party”: κλείστηκα στο σπίτι μου και κατανάλωσα, ο αθεόφοβος, δεκαπέντε γραμμάρια μόνος! Πήγα να πεθάνω... Ο κύριος λόγος όμως της απεμπλοκής μου από τα ναρκωτικά ήταν ότι ξαναβρήκα την κόρη μου.
Φυσικά το ενδιαφέρον δεν μένει εκεί αφού μιλάει για την σχέση που απέκτησε με την τηλεόραση, την επιτυχία του Prive αλλά και τον ρόλο που του ανατέθηκε μέσα από ένα βιβλίο να μάθει στον κόσμο το savoir vivre και να πληγώσει κόσμο πολύ. Η μεγαλύτερή μου όμως αποτυχία είναι όταν φέρνω σε δύσκολη θέση “ευαίσθητα” επαγγέλματα. Ποιος σκέφτεται τους δύσμοιρους σερβιτόρους όταν πηγαίνω σε ένα εστιατόριο και αγωνιούν για να με σερβίρουν by the book; Εχει τύχει πηγαίνοντας στο μπάνιο να τους ακούσω να βαριαναστενάζουν: “Ωχ, ο Ζαμπούνης!” Οπως και τους έχω δει να τρέμουν σερβίροντας το κρασί... Σε όλους αυτούς που πλήγωσα, απογοήτευσα ή τέλος βραχυκύκλωσα, ας μου επιτραπεί να επαναλάβω τους στίχους του σουξέ της δεκαετίας το '70 “Ανθρωποι είμαστε και σφάλματα κάνουμε όλοι σε τούτη τη ζωή”, μαζί με ένα τεράστιο συγγνώμη, από την Τούμπα έως τη Σύμη.
Το βιβλίο είνα χωρισμένο σε κεφάλαια και καθένα από αυτά σε καθηλώνει αφού δεν μπορεί κανείς να αρνηθεί πως η ζωή του Χρηστου Ζαμπούνη είναι γεμάτη από στιγμές που πολλοί έχουν μόνο ονειρευτεί.
Τι γίνεται όμως όταν στη ζωή του μπαίνουν τα ναρκωτικά;
Ο Χρήστος Ζαμπούνης δεν χαιδεύει ούτε λεπτό τον εαυτό του και με θάρρος παραδέχεται πως ο λόγος που τα άφησε πίσω του ήταν γιατί βρήκε και πάλι την κόρη του. Πρωτοείδα κοκαΐνη σε ηλικία δεκαοκτώ ετών. Κάτι γνωστοί με κάλεσαν στο σπίτι ενός άλλου γνωστού και πάλι, ονόματα δεν λέμε, υπολήψεις δεν θίγουμε, κι εκεί έκανε την εμφάνισή του ένας ασημένιος δίσκος με μικρούς λόφους λευκής σκόνης. “Θέλεις να δοκιμάσεις;” με ρώτησε ευγενικά ο οικοδεσπότης. “Οχι, ευχαριστώ” απήντησα δίχως ίχνος αμηχανίας.
Η αντίσταση κράτησε δεκαπέντε ολόκληρα χρόνια, με ένα μικρό διάλειμμα στον στρατό, όταν στον θάλαμο της 139 ΑΚ-ΜΜΟ έφτασε ένας μεγαλοκαλλιεργητής χασίς του όρους Παγγαίου. Εκεί πρωτομαστούρωσα από την παθητική εισπνοή. Και ύστερα “οι μικροί μου φίλοι” ανέλαβαν μετά κόπων και βασάνων να μου μάθουν την κανονική εισπνοή, διότι δεν ήξερα να καπνίζω και να ρουφάω μέσα καπνό. Το πραγματικό οχυρό έπεσε μετά τον βίαιο χωρισμό από τη μητέρα της κόρης μου και την εξαφάνισή τους προς άγνωστη κατεύθυνση. Το έδαφος ήταν πρόσφορο. Ημουν μόνος, ήμουν σε συναισθηματικό αδιέξοδο από μια νέα πραγματικότητα, διότι δεν μπορούσα να διορθώσω την παλαιά. Στην αρχή ξεκίνησα δειλά -κάτι τσιγαριλίκια με παρέα- και στη συνέχεια έγινα πλήρως εξαρτημένος από τη “λευκή θεά”, την κοκαΐνη... Ενα Σαββατοκύριακο ταξίδεψα στην Αθήνα κι έκανα αυτό που οι Αγγλοσάξονες ονομάζουν “drug party”: κλείστηκα στο σπίτι μου και κατανάλωσα, ο αθεόφοβος, δεκαπέντε γραμμάρια μόνος! Πήγα να πεθάνω... Ο κύριος λόγος όμως της απεμπλοκής μου από τα ναρκωτικά ήταν ότι ξαναβρήκα την κόρη μου.
Φυσικά το ενδιαφέρον δεν μένει εκεί αφού μιλάει για την σχέση που απέκτησε με την τηλεόραση, την επιτυχία του Prive αλλά και τον ρόλο που του ανατέθηκε μέσα από ένα βιβλίο να μάθει στον κόσμο το savoir vivre και να πληγώσει κόσμο πολύ. Η μεγαλύτερή μου όμως αποτυχία είναι όταν φέρνω σε δύσκολη θέση “ευαίσθητα” επαγγέλματα. Ποιος σκέφτεται τους δύσμοιρους σερβιτόρους όταν πηγαίνω σε ένα εστιατόριο και αγωνιούν για να με σερβίρουν by the book; Εχει τύχει πηγαίνοντας στο μπάνιο να τους ακούσω να βαριαναστενάζουν: “Ωχ, ο Ζαμπούνης!” Οπως και τους έχω δει να τρέμουν σερβίροντας το κρασί... Σε όλους αυτούς που πλήγωσα, απογοήτευσα ή τέλος βραχυκύκλωσα, ας μου επιτραπεί να επαναλάβω τους στίχους του σουξέ της δεκαετίας το '70 “Ανθρωποι είμαστε και σφάλματα κάνουμε όλοι σε τούτη τη ζωή”, μαζί με ένα τεράστιο συγγνώμη, από την Τούμπα έως τη Σύμη.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Τα σχόλια σας είναι απαραίτητα, αρκεί να μην είναι υβριστικά ή διαφημιστικά...