Τα Χριστούγεννα φέρνουν μελαγχολία σε πολλούς ανθρώπους. Και εσύ, δύο χρόνια πριν, τέτοια εποχή έκλεινες ένα σημαντικό κεφάλαιο στην προσωπική σου ζωή.
Το είχα μόλις κλείσει. Πήγα στη Νέα Υόρκη για δέκα μέρες με φίλους και όταν γύρισα είχε τελειώσει οριστικά. Πήρα τα πράγματά μου από το σπίτι και έφυγα.
Από τότε δεν έκανες κάποια σχέση με διάρκεια.
Αυτό δεν το ξέρετε! Για ενάμιση χρόνο πάντως πενθούσα. Τόσο μου πήρε για να καταφέρω να φλερτάρω ξανά και να ανοιχτώ σε άλλον άνθρωπο.
Άρα είχε πονέσει πολύ.
Όταν βάζεις τέλος σε μια συναισθηματική επένδυση ζωής, σαφώς και πονάει. Πονάει πολύ γιατί με τον πρώην σύντροφό μου το είχαμε παλέψει πολύ. Δεν έδωσα το τέλος με τον τρόπο που ήθελα, το έκανα άτσαλα. Ήθελα τον χρόνο μου να θρηνήσω, να μαστιγώσω τον εαυτό μου για τα λάθη που έκανε, να τον συγχωρέσω, να τον καταλάβω, να αποδεχτώ αυτή την αλλαγή. Έτσι κι αλλιώς δεν θα έπεφτα ποτέ κατευθείαν με τα μούτρα σε άλλη σχέση. Για ενάμιση χρόνο ήμουν νεκρή συναισθηματικά και σε αυτό δεν με βοήθησαν καθόλου τα Μέσα αφού ασχολήθηκαν πιο πολύ με εκείνον από ότι με μένα.
Ίσως γιατί είχατε δώσει την εικόνα του ιδανικού ζευγαριού: νέοι, όμορφοι και πολύ ευτυχισμένοι.
Γιατί αυτή ήταν η αλήθεια. Γι' αυτό μου πήρε τόσο καιρό να το ξεπεράσω. Πέρσι, από τον Σεπτέμβριο μέχρι τον Απρίλιο, αν εξαιρέσεις ένα ταξίδι για τα χειμερινά μου σπορ στην Αυστρία, βγήκα από το σπίτι μου πέντε, το πολύ έξι, φορές. Τα βράδια έβλεπα ταινίες στο σπίτι μου και κάθε Σαββατοκύριακο πήγαινα στο σπίτι ενός καλού μου φίλου στην Αράχωβα, όπου έκανα όλη μέρα σκι και τα βράδια διάβαζα τα βιβλία μου. Γύρω στο Πάσχα άρχισα να νιώθω ότι είχε έρθει ο καιρός να προχωρήσω. Εννοείται πως όλο αυτό το διάστημα είχα επικοινωνία μαζί του.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Τα σχόλια σας είναι απαραίτητα, αρκεί να μην είναι υβριστικά ή διαφημιστικά...