«Εάν δεν είχα την κόρη μου θα είχα αυτοκτονήσει»! Ποιός το είπε;

Είναι ένας από τους τρεις σημαντικότερους ανθρώπους της τηλεόρασης, αλλά ενώ η ζωή του έδωσε και του προσφέρει ακόμη απλόχερα στιγμές δόξας, εκείνος δεν βρήκε την ευτυχία που επιθυμούσε στην προσωπική του ζωή...

Είναι ένας από τους τρεις σημαντικότερους ανθρώπους της τηλεόρασης, αλλά ενώ η ζωή του έδωσε και του προσφέρει ακόμη απλόχερα στιγμές δόξας, εκείνος δεν βρήκε την ευτυχία που επιθυμούσε στην προσωπική του ζωή...

Μιλάει ανθρώπινα και κατανοητά με μια σπάνια ευαισθησία που χαρακτηρίζει τους ανθρώπους εκείνους που στάθηκαν ανίκανοι να συναντήσουν την ευτυχία στη δόξα, την καταξίωση και το χρήμα, απαντάει χωρίς δισταγμό σε κάθε είδους ερώτηση και - το κυριότερο - μπορεί και χαμογελάει ξανά...

Θα ήθελα να ξεκινήσουμε με μια δική σας δήλωση που μου έκανε εντύπωση: «Είμαι δυστυχής με την πορεία που ακολούθησα στη ζωή μου». Πώς ένας τόσο επιτυχημένος άνθρωπος μπορεί να πει κάτι τέτοιο;

Όταν ένας άνθρωπος είναι επιτυχημένος σε κάτι το οποίο δεν ήθελε κι όταν η όλη του επιτυχία στάθηκε εμπόδιο απέναντι στα βαθύτερα «θέλω» του, τότε είναι δυστυχισμένος. Κι εγώ δεν πέτυχα αυτά που ήθελα να πετύχω...

Τι θέλατε να πετύχετε; 

Δεν το ξέρω ακριβώς, ακόμη το ψάχνω. Ωστόσο, η φροϊδική σύγκρουση που γίνεται μέσα μου αυτή τη στιγμή μου υπαγορεύει ότι μάλλον έπρεπε να ακολουθήσω άλλα μονοπάτια. Πήγα να κάνω κάτι προσωρινό. Αυτό το προσωρινό μετατράπηκε σε μόνιμο κι όπως λέει ο Σοπενχάουερ, έζησα μια ζωή σε αναμονή. Περιμένοντας να τελειώσει αυτό που κάνω για να ζήσω αυτό που θέλω, κατέληξα να βιώσω μια αβίωτη ζωή...

«Την περίοδο που ήμουν ο πιο ακριβοπληρωμένος δημοσιογράφος, φέρνοντας στο δελτίο ειδήσεων του ΣΚΑΙ τηλεθεάσεις που άγγιζαν το 50%. Όταν οι άλλοι με αποκαλούσαν "παντοδύναμο διευθυντή ειδήσεων", εγώ κλεινόμουν μόνος μου σ’ ένα δωμάτιο και έκλαιγα. Δεν ήμουν τίποτα άλλο παρά ένα αδύναμο ανθρωπάκι που σκεφτόταν τρόπους για να τελειώσει…» δήλωσε στο "Θέμα people".

Και συνέχισε λέγοντας πως «Δούλευα 20ώρες για να μη σκέπτομαι και για να πολεμήσω το τέρας της κατάθλιψης…. Γύρω στα 25 μου άρχισα να παθαίνω κρίσεις πανικού. Νόμιζα ότι πάθαινα έμφραγμα, καρδιά, εγκεφαλικό. Ότι πέθαινα. Με τον καιρό τα συμπτώματα αυξήθηκαν σε τέτοιο βαθμό πλέον, που δεν μπορούσα να τα ελέγξω. Το «τέρας» ήταν μόνιμα δίπλα μου, αγκαλιά μου. Για να γλυτώσω έπινα και κάπνιζα πολύ. Έχασα δέκα ολόκληρα χρόνια από τη ζωή μου, διότι φοβούμενος τι θα πει ο κόσμος αρνιόμουν να πάω σ έναν γιατρό και να του μιλήσω για το πρόβλημα μου. Εάν πήγαινα τη στιγμή που έπρεπε και ακολουθούσα την κατάλληλη φαρμακευτική αγωγή , σήμερα θα ήμουν δέκα χρόνια νεότερος».