Μία συνέντευξη εξομολόγηση έδωσε η Έλενα Ακρίτα με αφορμή το νέο της βιβλίο με τίτλο «Το μήλο βγήκε από τον παράδεισο».
Η δημοσιογράφος και συγγραφέας μιλά, στην «Real News», για τους γονείς της με υπερηφάνεια ενώ αναφέρεται και στο γεγονός ότι έχασε τον πατέρα της όταν ήταν 10 ετών.
«Ο θάνατος του πατέρα μου μου άφησε μεγάλο τραύμα το οποίο κουβαλάω μέχρι σήμερα. Ο πατέρας μου ήταν μια τεράστια αγκαλιά και το αποτύπωμα που άφησε η απουσία του το ένιωσα σαν μια καυτή στάμπα στο πετσί μου.
Έχω καταλάβει ότι πλέον αυτό που κλείδωσα τότε γρήγορα μέσα μου, ο πόνος για τον αναπάντεχο χαμό του, με τα χρόνια έπαψε να είναι οξύς αλλά βάθαινε και φώλιαζε ως μόνιμος κάτοικος στην ψυχή μου.
Ακόμα δεν μπορώ να συμφιλιωθώ με το ότι ο πατέρας μου ήταν απών –σωματικά, όχι ψυχικά-, σε κορυφαίες στιγμές της ζωής της κόρης του.
Δεν με πήγε νύφη στην εκκλησία, δεν με είδε να ακολουθώ τα βήματά του στη δημοσιογραφία.
Την παραμονή του πρώτου μου γάμου, στα 25 μου χρόνια, ξαφνικά συνειδητοποιώ ότι ο πατέρας μου δεν θα με συνοδεύσει.
Εκεί ανοίγουν οι συναισθηματικοί κρουνοί που ήταν μέχρι τότε επτασφράγιστα αμπαρωμένοι και ξετυλίγεται ένας εσωτερικός διάλογος με όλα του τα στάδια, την οργή, τον θυμό, την απόρριψη, τα πάντα.»
Στην ερώτηση αν υπάρχουν αξιόπιστα πρότυπα για έναν επιτυχή κοινωνικό αγώνα, η ίδια απαντά:
«Δεν γνωρίζω. Υπάρχουν πολλοί νέοι που δεν είναι πολιτικοποιημένοι.
Όχι από αδιαφορία, αλλά από όσα βλέπουν γύρω τους. που τα όνειρά μας έχουν καταρρεύσει και οι πλούσιοι γίνονται πλουσιότεροι, που χωρίς ντροπή φωτογραφίζονται για τις κοσμικές στήλες που δεν υπάρχουν Έλληνες πραγματικοί ευεργέτες.
Όμως δεν μπορεί ο απόλυτος ωχαδερφισμός να είναι η απάντηση.
Πρέπει κι εγώ να ξανασυστηθώ με τη ζωή. Κάθε τόσο παθαίνω κρίσεις πανικού.
Έρχονται όλοι οι λογαριασμοί μαζί, να το ένα χαράτσι, να το άλλο, το παιδί σου να σου λέει 'και τι νόημα έχει που σπουδάζω;'
Και εκείνη την ώρα που σ' το λέει να είσαι έτοιμη να κάνεις χαρακίρι».
Για την πολιτική κατάσταση σήμερα: τονίζει:
«Μας έχουν κάνει τα όνειρα ταπετσαρία. Σε κάθε εποχή υπήρχαν λαμόγια.
Μην πιστεύετε ότι την εποχή του '60 που ήταν υπουργός ο πατέρας μου δεν υπήρχαν πολιτικοί που έγιναν πάμπλουτοι. [...]
Τι πιστεύετε, ότι τότε ήταν 300 άγιοι και σήμερα 300 καθάρματα; Όχι δεν είναι έτσι.
Όταν μια χώρα πιάνει πάτο, ευθύνες έχουν όλοι. Και οι πολιτικοί και οι πολίτες. Έχουμε καταντήσει αυτή την περήφανη χώρα σαν πρεζόνι στο δρόμο. Και το λέω αυτό με πολλή αγάπη για τα πρεζόνια.
Δεν ξέρω λοιπόν αν αυτό που ζούμε τώρα είναι success story ή success sorry... Οι άνθρωποι αυτή τη στιγμή δεν έχουν κανένα λόγο να χαμογελάνε».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Τα σχόλια σας είναι απαραίτητα, αρκεί να μην είναι υβριστικά ή διαφημιστικά...