Η Ζωή Λάσκαρη έχει ζήσει μια γεμάτη ζωή. Όσα έζησε θα μπορούσε να είναι μυθιστόρημα και τώρα τα γράφει στην αυτοβιογραφία της.
«Γράφω ένα βιβλίο σε συνεργασία με τον φίλο και συνεργάτη μου Γιώργο Σιδέρη, μία ας το πούμε αυτοβιογραφία. Στην αρχή δεν το ήθελα. Ύστερα όμως ένιωσα την ανάγκη να μιλήσω για ζητήματα πιο ουσιώδη, που δεν μου δόθηκε ποτέ η ευκαιρία να το κάνω, όπως είναι ο έρωτας, η αγάπη, ο θάνατος, τα γηρατειά, η συντροφικότητα, η πολιτική, ο Θεός» δηλώνει.
Η άλλη ζωή της Λάσκαρη άρχισε το 1961, από έναν «Κατήφορο» στο ελληνικό σινεμά. «Ναι, από εκεί άρχισαν όλα. Ήταν επιλογή και απόφαση του Φίνου. Αποκλειστικά και μόνο. Ο Δαλιανίδης ήθελε την Αλίκη. Ο Φίνος με επέβαλε. Δεν θα γινόμουν ηθοποιός αν δεν υπήρχε ο Φίνος. Και κάτι άλλο. Το επώνυμο Λάσκαρη το δανείστηκε ο Φίνος από κάποιον Ιταλό, δεν θυμάμαι ποιον. Αυτός με... βάφτισε Λάσκαρη επειδή το όνομα ήταν εύηχο σε σχέση με το Κουρούκλη», αποκαλύπτει, θυμίζοντάς μας το πραγματικό της όνομα.
«Δεν είμαι πολλές Ζωές μαζί»
Ο έρωτας χτύπησε πολλές φορές την πόρτα της. Ξενύχτησαν πολλοί στα σκαλοπάτια της. Η Ζωή Λάσκαρη όμως έκανε δύο γάμους. Ο πρώτος, με τον επιχειρηματία Κουτουμάνο (έφυγε πρόσφατα από τη ζωή), τελείωσε νωρίς. Ο δεύτερος, με τον ποινικολόγο Λυκουρέζο, κρατά 36 χρόνια. Η γνωριμία τους, εντελώς τυχαία. Πήγε ως πελάτισσα στο δικηγορικό του γραφείο, κι αυτό ήταν η αρχή. Όσο για το μυστικό της επιτυχίας; «Η αγάπη είναι το μυστικό. Η συντροφικότητα. Το νοιάξιμο. Αυτό ήθελα πάντα. Και να συνειδητοποιούν πως είμαι η Ζωή, είτε στο σπίτι μου, είτε στο πλατό, είτε στις δημόσιες εμφανίσεις μου. Δεν μπορώ να είμαι πολλές Ζωές μαζί. Δεν είναι του χαρακτήρα μου. Πριν από τον Αλέξανδρο, οι περισσότεροι άνδρες με αντιμετώπιζαν σαν τη Ρίτα Χέιγουορθ: κοιμόντουσαν με τη Λάσκαρη και ξυπνούσαν με τη Ζωή. Έχω ερωτευτεί μέχρι θανάτου. Έχω πέσει στα πατώματα, έχω φάει κλοτσιές, έχω φάει κέρατο. Γιατί ερωτεύονταν τη Λάσκαρη και όχι τη Ζωή. Ξυπνούσαν και έλεγαν “τι σταρ είναι αυτή να μαγειρεύει, να πλένει και να φροντίζει το σπίτι;”. Γιατί ήθελαν να με βλέπουν όπως με είχαν στο μυαλό τους. Ενώ εγώ ήθελα να με βλέπουν όπως είμαι».
Ο έρωτας με τον Τόλη
Η Ζωή Λάσκαρη δηλώνει ότι δεν μετανιώνει για τους έρωτες που έζησε. «Εγώ είχα το ελάττωμα να ερωτεύομαι. Έτσι, στα νιάτα μου δεν έβλεπα ποτέ τι συνέβαινε γύρω μου, αν κάποιοι ήταν ερωτευμένοι μαζί μου, αλλά μόνον ότι συνέβαινε στο σπίτι μου. Και στο σπίτι μου δεν έπεφτε ξερός ο άνδρας που είχα δίπλα μου, αλλά έπεφτα εγώ ξερή. Ένιωσα έντονους έρωτες και είμαι ευτυχής για αυτό. Άλλωστε, ο ανέραστος άνθρωπος είναι σακάτης».
Όσο για τον Τόλη Βοσκόπουλο, που τραγούδησε αποκλειστικά για εκείνη το «Ξανθή αγαπημένη Παναγιά», η Ζωή ομολογεί: «Ήταν ένα μεγάλο κεφάλαιο στη ζωή μου ο Τόλης και χαίρομαι όταν ακούω ότι πάει καλά στη ζωή του. Ήταν μία πολύ έντονη σχέση, βέβαια, με όλα όσα προανέφερα». Τους γνώρισε ο Δαλιανίδης το καλοκαίρι του1970, στην παράσταση «Μαριχουάνα Στοπ». Το 1971 η παράσταση γίνεται ταινία-ύμνος στον έρωτα που ζούσαν. Που όμως έσβησε νωρίς. Γιατί, όπως λέει, η πείρα την έχει διδάξει ότι «ο έρωτας διαρκεί περίπου ένα - δύο χρόνια, αλλά ένα ζευγάρι μπορεί και πρέπει να νιώσει και άλλα πράγματα μετά τον έρωτα που μπορούν να το κρατήσουν ενωμένο!».
Πηγή: Real Life
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Τα σχόλια σας είναι απαραίτητα, αρκεί να μην είναι υβριστικά ή διαφημιστικά...