«Μου άρεσε και ο κινηματογράφος πολύ, έλεγα μήπως γίνω σκηνοθέτης. Είπα να τελειώσω το Εθνικό, να μαζέψω χρήματα και να φύγω για την Ευρώπη. Αυτό το μετά δεν ήρθε ποτέ. Ό,τι κι αν προσχεδίαζα στη ζωή μου το άφηνα ευχαρίστως για όσα ενδιαφέροντα έφερνε η επόμενη μέρα. Έπαιξα κάποια μικρά ρολάκια σε ταινίες μικρού και μεγάλου μήκους, αλλά περισσότερο βοηθούσα στην παραγωγή. Παρατηρούσα τους σκηνοθέτες, τους οπερατέρ, τους ηχολήπτες. Τελειώνοντας το Εθνικό, δούλεψα για μερικούς μήνες σε μια σειρά στην τηλεόραση. Ήταν σπουδαία εμπειρία. Γνώρισα ωραίους ανθρώπους, όπως τον Νίκο Σούλη ή τον Δημήτρη Πιατά, κι έμαθα πολλά για το τεχνικό μέρος της υπόθεσης. Δεν έβλεπα τα επεισόδια. Όσο με ενδιέφερε η διαδικασία, τόσο δεν μ’ ενδιέφερε το αποτέλεσμα. Όλα τα έκανα μεθυσμένος, με μια ελαφράδα, σαν σε διακοπές. Δεν αισθανόμουν καμιά υποχρέωση να είμαι καλός σε αυτό που κάνω, ούτε μ’ ένοιαζε να προσφέρω κάτι καλό στον θεατή. Θυμάμαι πως τη μέρα που προβλήθηκε το πρώτο επεισόδιο είχε συναυλία ο Παπάζογλου στον Λυκαβηττό. Ανέβηκα και τον είδα από τα βραχάκια.»
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Τα σχόλια σας είναι απαραίτητα, αρκεί να μην είναι υβριστικά ή διαφημιστικά...