Δ. Νομικού: Τα παιδικά χρόνια, η τηλεόραση και ο έρωτας!

Η Δούκισσα Νομικού, μίλησε για όλα στο περιοδικό Glow Magazine και τον Άρη Καβατζίκη και ταυτόχρονα αφέθηκε στον φωτογραφικό φακό της Ρούλας Ρέβη...

Μπορείς να σκεφτείς μια αστεία στιγμή σου, ως μικρό κορίτσι; Κάτι που όποτε το ανακαλείς στη μνήμη σου γελάς; Όλες οι αναμνήσεις που έχω από την παιδική μου ηλικία  με κάνουν να χαμογελώ... Ήμουν ένα χαρούμενο κορίτσι, γελαστό και ολίγον «καραγκιοζάκι»,  θα έλεγα. Φορούσα στα μαλλιά μου τα πιο περίεργα κοκαλάκια, έκανα τις πιο αστείες γκριμάτσες και ανέβαινα πάνω στην καρέκλα για να παρουσιάσω κανονικότατο σόου,  φορώντας φαρδιές φόρμες της μαμάς και μεγάλα καπέλα του μπαμπά. Μεγάλες στιγμές, σου  λέω. Ήθελα να τους κάνω όλους να γελάνε. Δε μου άρεσε να βλέπω στενοχωρημένους τους δικούς μου. Κι αυτό το έχω ακόμη και σήμερα. Δεν ανεβαίνω, βέβαια, σε καρέκλες, αλλά κάνω τα πάντα για να μεταδώσω λίγη αισιοδοξία στους γύρω μου.

 

 

Τι φοβόσουν τότε και τι φοβάσαι σήμερα; Μικρή, δε φοβόμουν τίποτα. Με θεωρούσα  ατρόμητη. Τώρα, φοβάμαι τη μοναξιά. Δε θέλω να χάσω από τη ζωή μου ανθρώπους που αγαπώ πολύ.
Ποιες ήταν οι καλύτερες οικογενειακές σου διακοπές; Πάντα περνούσαμε ωραία, όπου κι αν πηγαίναμε. Δε θα ξεχάσω, όμως, τις διακοπές που κάναμε στη Σχοινούσα. Μάλιστα, επειδή ο μπαμπάς μου έχει καταγωγή από εκεί, είναι όλοι γνωστοί και συγγενείς. Τότε υπήρχε ελευθερία και δε φοβόμασταν τίποτα. Θυμάμαι πως τα βράδια όλα τα παιδιά παίζαμε κρυφτό  σε ολόκληρο το νησί. Δεν είχαμε τίποτα να φοβηθούμε. Τα πρωινά πηγαίναμε για ψάρεμα και τα μεσημέρια τρώγαμε την ψαριά μας. Ήταν υπέροχα, ανέμελα, ξέγνοιαστα.


Θυμάσαι κάτι από την πενθήμερη εκδρομή του σχολείου σου; Πού με πήγες τώρα... Πενθήμερη! Πώς και πώς την περίμενα να έρθει. Είχα περάσει φοβερά, αν εξαιρέσεις, βέβαια, τη θεαματική τούμπα που έφαγα μπροστά στο αγόρι που μου άρεσε τότε. Τώρα το σκέφτομαι και γελάω με την καρδιά μου, τότε, όμως, ήθελα να ανοίξει η γη και να με καταπιεί.
Ως παιδί είχες ανασφάλειες; Δεν είχα. Μα γιατί ένα παιδί να έχει άλλωστε; Μεγαλώνοντας, όμως, έχω αποκτήσει κυρίως για τη δουλειά μου, λόγω της αβεβαιότητας που επικρατεί.
Και σε ό,τι αφορά τη γυναικεία ματαιοδοξία; Υπάρχουν στιγμές και μέρες που ξυπνάω και έχω ανάγκη από έναν καλό λόγο, από ένα χαμόγελο ή μια φιλική ματιά, που θα με κάνουν να νιώσω καλύτερα.

Τι σε δίδαξε η ενασχόλησή σου με την τηλεόραση; Δεν είμαι η κατάλληλη να μιλήσω για διδάγματα, ούτε εργάζομαι τόσα πολλά χρόνια για να κάνω τον απολογισμό μου. Ήξερα από την αρχή ότι είναι δύσκολη και σκληρή η τηλεόραση και ότι χρειάζεται σκληρό στομάχι. Τα ήξερα όλα αυτά στη θεωρία. Ε, τώρα τα ξέρω και στην πράξη.
Το γλυκό κορίτσι μπορεί να γίνει τίγρης και να βγάλει νύχια; Δεν είμαι μονίμως γλυκό κορίτσι. Αν κάτι νιώσω ότι προσβάλλει εμένα ή την οικογένειά μου, τότε ναι, θα νευριάσω. Αλλά δεν είμαι των εντάσεων. Προτιμώ να λύνω τις παρεξηγήσεις και τις διαφορές με συζήτηση, λιμάροντας, βέβαια, παράλληλα τα… νύχια για κάθε ενδεχόμενο.
Πόσο ευάλωτη νιώθεις σε αυτήν τη δουλειά; Η απόρριψη, λόγου χάρη, δεν είναι μια πολύ δυσάρεστη διαδικασία; Και σε ποιον αρέσει η απόρριψη; Ποιος μπορεί να τη δεχτεί; Όχι μόνο σε αυτήν τη δουλειά, αλλά σε όλες. Και όχι μόνο σε επαγγελματικό επίπεδο, αλλά και σε προσωπικό. Δεν είναι δυνατόν να αρέσουμε σε όλους, ούτε είμαστε κατάλληλοι για όλα. Ευτυχώς αυτό το κατάλαβα από πολύ νωρίς κι έτσι μπόρεσα να διαχειριστώ αρκετές καταστάσεις. Και είμαι τυχερή που έχω δίπλα μου την οικογένειά μου και τους δικούς μου ανθρώπους, που με στηρίζουν και με ισορροπούν.
Νιώθεις τυχερή στις μέχρι σήμερα ερωτικές σου σχέσεις; Θεωρείς ότι περισσότερα έδωσες ή πήρες από τους συντρόφους σου; Νιώθω πολύ τυχερή. Έχω δώσει κι έχω πάρει εξίσου πολλά. Δεν κάθομαι, όμως, να τα ζυγίσω, γιατί τότε θα χαθεί η ουσία. Δίνω απλόχερα  γιατί θέλω να δώσω, όχι γιατί περιμένω να πάρω κάτι.